Babcina spiżarnia

Czas ostatnio dramatycznie przyśpieszył, ale kalendarz wie swoje – minęły już trzy tygodnie od ostatniego wpisu! Obiecuję poprawę ;)

Różne ludzie miewają nostalgie. Mnie jesienią zawsze nachodzi tęsknota za... spiżarnią!

W mieszkaniu mojej Babci, w starej kamienicy, było takie fascynujące
i magiczne pomieszczenie. Mały, dostępny tylko z kuchni pokoik miał kształt przypominający klin z obciętym rożkiem. Mury z grubej cegły stanowiły skuteczną barierę przed ciepłem, a jedyny „wyłom” w izolacji stanowił niewielki świetlik na wąskiej szczytowej ścianie.

Jednym słowem - idealne miejsce przechowywania żywności. I to jakiej! Proste półki wypełnione były wielobarwnymi słojami ze słodkimi, marynowanymi, kwaszonymi i wszelkimi innymi przetworami - babcinymi, oczywiście :-)

Na podłodze stały kamienne sagany ze smalcem i ogórkami kiszonymi oraz stara mosiężna waga z ozdobnymi szalami i odważnikami (jeden z nich upuściłam sobie kiedyś na palec u nogi, bolałoo!).

Największe cuda działy się w czasie przedświątecznych przygotowań.
W oparach cudownych zapachów, do spiżarni wtaczał się nieprzerwany korowód brytfanek, gęsiarek, waz i półmisków kryjących swoją smakowitą zawartość.

Ale nawet wyrafinowane naczynia nie były w stanie ukryć wszystkich swych skarbów przed wzrokiem i „nosem” zjeżdżających się członków rodziny. Zdarzały się degustacyjne „falstarty” będące pożywką rodzinnych legend, na przykład o znikającej pieczonej gęsi. Takie tam spiżarniane historie...