Bałagan zabija ..powoli?

Otwierasz drzwi.. Uwaga! Wchodzisz! Tuż za progiem, pod nogami kłębią się buty używane w ciągu ostatniego miesiąca. Od razu ogarnia cię irytacja (trzeba uważać żeby w nie nie wleźć) i uczucie zagubienia (gdzie te kapcie?)! Zaniesienie zakupów do kuchni tylko pogarsza twój nastrój. Nie masz gdzie ich postawić! Blaty okupują brudne naczynia, wystarczy nieostrożny ruch i stare opakowania zsuwają się ze stosu. No i .. ten zapaszek. Anty - aromaterapia.

Chcesz już tylko opaść na fotel i .. zatrzymujesz się w pół kroku. Leży tam zawartość zmienianej w porannym pośpiechu torebki - tylko część rzeczy została przełożona do nowej, reszta czeka na segregację i decyzję, co wyrzucić. Próba skorzystania z toalety wygląda niewiele lepiej – najpierw musisz usunąć z klapy sedesu stos bielizny przygotowanej do prania, ale do tej pory nie włożonej do pralki (jest już tam inna porcja).

W rezultacie każdy powrót do mieszkania, zamiast przyjemnej świadomości zbliżającego się relaksu dostarcza stresów, zniechęcenia i.. poczucia winy: jak można tak zapuścić dom!

Można się pocieszać, że przypadki gwałtownej śmierci na skutek domowego bałaganu zdarzają się niezwykle rzadko. Ale.. w dłuższej perspektywie czasu wszechobecny chaos odciska nieuchronne piętno na osobowości. Trudniej się koncentrować na sprawach istotnych, czy w ogóle zebrać myśli – znacznie łatwiej „wyłączyć się” z otaczającego pandemonium w świat filmu czy książki.

Ale wtedy czujesz na karku cierpki oddech wyrzutów sumienia, że próbujesz się zrelaksować zamiast zabrać za porządki. Świadomość ogromu zaległości w pracach domowych powoduje, że jesteś zmęczony zanim się za cokolwiek zabierzesz. I czujesz się gorszy od innych, którzy wydają się bez trudu panować nad własnym otoczeniem. "W tyle głowy" kiełkuje obawa, że tracisz panowanie nad własnym życiem. A może naprawdę przestajesz nad nim panować?